Oke, dat klinkt misschien dramatischer dan dat het daadwerkelijk is. Jullie hoeven je geen zorgen te maken, ik loop niet bij de aa en type dit bericht ook niet vanuit een afkickkliniek. Ik wil het alleen eens even hebben met jullie over het puntje verslaving.
Roken, drugs, drank en eten?
Oke, stel.. Je hebt het grootste gedeelte van je leven gerookt. Zo gezellig in de pauze op school en stiekem ook wel een beetje stoer. Later op het werk, eindelijk even achter je bureau weg en met collega’s een “frisse” neus halen. Maar dan kom je erachter dat het eigenlijk toch wel duur is en dat het niet zo gezond is. Je conditie gaat achteruit en je voelt je wat minder fit. Dus wil je stoppen met roken. Eerst ga je wat minderen, van een pakje per dag naar nog maar een paar sigaretten. Het is alleen wel zwaar, want je bent net gedumpt door die kerel waar je smoorverliefd op bent. Dus phoe, oke deze dag nog even een paar meer. Ik ben zo gestresst! Morgen ga ik echt minderen! Dan rook ik er morgen minder dan ik zou roken, dan compenseert dat weer met die meer sigaretten van vandaag. Maar ook die dag word je wakker met nog steeds een gebroken hart, er is stress op je werk en er komt een brief van de belastingdienst of je even een paar honderd euro kunt terugbetalen. En daar gaan weer een paar sigaretten…
Nu heb ik nog nooit in mijn leven gerookt, maar ik kan het me wel voorstellen hoe het zou zijn. Maar wat nou als je in het bovenstaande verhaaltje het woord roken vervangt door eten.. En sigaretten door bijvoorbeeld donuts of chocolade.. Dan is dat eigenlijk nog niet zo heel anders als roken. Voor veel mensen (mijzelf meegeteld) is eten namelijk net zo goed een verslaving. Als ik gestresst of down ben dan “helpt” een donut en of reep chocolade om mij te laten genieten even. Het probleem zit hem alleen in dat laatste woord. Even. Want op het moment geniet ik er heel erg van, ik voel me super klote maar als ik dan een bakje met donuts heb en die op eet dan “verwen” ik mezelf even. Ik “verdien” dan even wat lekkers. Troostvoedsel.
Het verschil/probleem
Het grote verschil tussen een verslaving aan nicotine, drugs, alcohol en eten is dat er voor de eerste 3 veel hulpmiddelen, begrip en support is. Voor een eetverslaving is dat er niet. Het is juist een heel moeilijk punt want steeds maar weer word weggedrukt. Vertellen dat je een drugsverslaving hebt is een hele grote stap. Maar vaak weet je omgeving er wel van af en er kan dan hulp gezocht worden.
Maar wat nou als je een eetverslaving hebt? Want ik denk niet dat er veel mensen zijn die weten dat ik in het afgelopen jaar heel wat donuts heb weg zitten eten omdat ik mij zo down voelde.. En dan was ik niet eens depressief, die tijd heb ik gehad en ben ik door professionele hulp doorheen gekomen. Maar toch, net als bij roken, op een moment van “zwakte” is eten voor mij een makkelijke “vriend.
Voor de andere verslavingen zijn ook hulpmiddelen, pleisters, kauwgom of bijvoorbeeld medicatie. Voor eten is dit niet zo makkelijk. Ook is er steeds meer en meer begrip voor de andere verslavingen en is het krijgen van hulp daar ook meer beschikbaar. Wie kent er niet iemand (of veel..) die verslaafd zijn aan roken?
Het andere verschil tussen een eetverslaving en bijvoorbeeld verslaafd zijn aan roken is hoe de media er mee om gaat. Op de pakjes sigaretten en overal waar het over sigaretten gaat zie je hoe slecht het is voor de mens. Kreten en plaatjes van hoe dood je er wel niet van kunt gaan. Maar wat met eten dan? Ik zie namelijk nog steeds overal reclame voor de donuts bijvoorbeeld.. Maar ondertussen lees je wel overal dat je dunner en fitter moet worden, dat overgewicht zo slecht is maar vooral dat het lelijk is.
Overal waar ik kom word ik verleid met eten wat ik beter niet kan hebben. Nu ligt bijvoorbeeld Pasen om de hoek en in elke winkel liggen de paashazen en eieren me al weer te roepen. De reclames overal tonen de heerlijke chocolade weer..
Hoe moet het dan?
Ja dat is een goede vraag, als ik dat toch eens wist.. De aanpak zoals bijvoorbeeld voor roken gaat hier niet werken. Op een pakje donuts een foto zetten van een hart vol met vet bijvoorbeeld? Nee dat lijkt me niet de oplossing. Wat ik denk wat gaat werken is dat er van kinds af aan meer openheid over gezond en ongezond eten is. En dat er meer promotie voor gezonde dingen moet komen. Dat gezonde producten goedkoper moeten gemaakt worden en bijvoorbeeld de ongezonde dingen wat duurder. Maar dat zijn gewoon een paar ideetjes die ik nu even snel op mijn toetsenbord ram.
Het punt is, eetverslaving is net zo gevaarlijk en aanwezig als andere verslavingen. Als er meer openheid, begrip en hulp voor zou zijn dan gaat het denk ik al een stukje beter.
Ik heb gelukkig fantastische support van mijn consulenten, die mij gelukkig regelmatig even een schop onder de kont geven en mij kritisch naar mijn keuzes laat kijken. “Waarom heb je die sushi gegeten..?”
Morgen weer wegen en ik blijf verder vechten tegen deze verslaving. If I can do it, so can you! You’re not alone! Dramatisch beginnen, dramatisch eindigen 😉
Smile, you are wonderful! 