Hoeveel laat jij jouw leven beïnvloeden door wat anderen denken over jou..?
Hoeveel laat jij jouw leven beïnvloeden door wat anderen zouden kunnen denken over jou..? Want phoe dat is bij mij vooral de kwestie.. En dat is al jaren zo..
Ik zit nu in stress op de bank.. Omdat mijn auto nu op de stoep geparkeerd staat waar altijd eigenlijk auto’s staan van buren.. Want ik kon mijn auto niet parkeren op “mijn” normale parkeerplaats… Paar uur later is die plek weer vrijgekomen.. En nu ben ik stressvol over het feit dat mensen zouden kunnen denken hoe raar het is dat mijn auto daar staat..
Dan verplaats je toch gewoon de auto..? Ja.. Maar dan kunnen mensen misschien denken goh wat raar dat ze haar auto nu verplaatst naar een parkeerplaats, alsof ze die wil claimen..
Of dat ik bang ben over boze buren over mijn heg/tuin die nogal wild is geworden… Want 1x heeft een buurman gevraagd of ik hulp nodig heb ermee… En mijn ouders komen mij hier mee helpen dit weekend.. Maar iedere keer als ik die buurman zie voelt het alsof hij oordeelt over mij en mijn heg…
Dus ik heb in mijn hoofd hele gesprekken met redenen waarom nog niet geregeld is en probeer ik mezelf te verdedigen.. Denkbeeldig.. In mijn hoofd..
Goh, Lisette.. Waarom ben je toch altijd zo moe..? 😅 Nou dit is hoe mijn brein werkt.. Teveel bezig zijn en nadenken over dingen die misschien zouden kunnen zijn…
Over iets minder dan een maand, op 13 augustus, is het 30 jaar geleden dat ik mijn eerste huilbui had op deze aarde.. Ik heb geen moeite met 30 worden qua leeftijd, maar wel met 30 worden met hoe ik nu in het leven sta..
Toen ik 14 was dacht ik steeds was ik maar 16, dan is alles beter… Toen ik 16 was dacht ik steeds was ik maar 18, dan is alles beter… Toen ik 18 was dacht ik steeds was ik maar 21, dan is alles beter… Toen ik 21 was dacht ik steeds was ik maar 25, dan is alles beter… Toen ik 25 was dacht ik steeds was ik maar 30, dan is alles beter…
Nu is het zo ver.. Ik word 30.. En het is niet bepaald beter en dat is heel confronterend en vervelend om te realiseren. Ja ik ga het vieren en ik heb ook wat leuks in de planning staan met vriendin om het leuk te starten.. Maar toch.. 1,5 jaar geleden had ik het plan om deze verjaardag groot te gaan vieren, toen zag mijn leven er alleen een stukje anders uit…
Jaren lang dacht ik steeds kon ik maar vooruitspoelen.. De nare periodes skippen en dan eindelijk leven in mijn happy ending.. Die zou toch rond mijn 30e wel keer er moeten zijn…?
Dus ja laatste tijd ben ik wat meer down, ik voel me soms zo gefaald in leven.. Ja ik heb een eigen bedrijf die goed loopt op zich, maar ik ben nog steeds het water uit een lekke boot aan het scheppen… Ik leef in een klein oud gammel huur huisje, met studentikoze meubels… Met lieve katjes en een leuke tuin, maar dat had ik 10 jaar geleden ook toen ik in mijn studentenhuis woonde…
Ik dacht dat ik nu wel op het punt zou zijn dat ik getrouwd zou zijn, kind(eren) zou hebben en in leuk koophuisje zou wonen met de katjes.. Huisje, boompje, beestje.. lekker burgerlijk! Er is niets liever wat ik zou willen.. Maar nope..
Van maand tot maand leven en het begin van de maand al zitten met zorgen is vermoeiend.. Keer op keer mijn hart openstellen voor liefde en dat die vertrapt en in stukjes weer eindigt na een periode en ik deze weer moet lijmen.. Om door een volgende te worden gebroken.. Het is vermoeiend om steeds hoop te blijven houden dat het beter gaat worden!
Dus ik word 30.. En ik denk was ik maar 40 want dan is het beter.. Of in ieder geval, kon ik maar even een moment zien van dan.. Dat ik weet waar ik het voor doe..
Ja ik ben sterk en kom ook wel weer over de zoveelste heartbreak heen.. En ik krijg mijn leven wel weer steeds beetje bij beetje beter op de rit, in een jaar tijd ben ik van rockbottom al weer redelijk opgekrabbeld. Maar het is vermoeiend altijd maar te moeten vechten. I need a break.. Moment dat ik ook geluk mag ervaren. Misschien als ik 40 word..?
Cadeaus en donaties zijn uiteraard welkom! En ik ga het gezellig klein vieren, geen geld voor groot feest en niet genoeg mensen xD Sad story.. Maar de mensen die in mijn leven zijn koester ik des te meer omdat ik weet hoe waardevol ze zijn.
Op naar de 30.. Nog een paar weken.. Even mijn schouders er weer onder..
Voor de mensen die me kennen en die mij ook al wat langer volgen weten dat mijn leven een soort achtbaan is. Een achtbaan die in Rollercoaster tycoon de karretjes van de baan laat vliegen en waar mensen een sprongetje bij maken bij de ingang en dan snel weglopen..
Maar gelukkig heb ik in de afgelopen jaren heel veel hulp gezocht en gekregen. Dit was moeilijk en ik snap dat veel mensen die stap niet durven te zetten. Toegeven dat je het (even) niet alleen kan en hulp nodig hebt is moeilijk. Maar struisvogel spelen helpt niemand, al helemaal niet jezelf!
Dus heb ik hulp gezocht voor veel aspecten van mijn leven en die hulp is er nog steeds. Dankzij deze hulp heb ik heel veel geleerd over mezelf en over hoe ik met bepaalde situaties om kan gaan.
Dat is misschien voor mij ook nu een “voordeel” in deze corona crisis. Ik heb al zoveel klappen gehad in mijn leven, zoveel bergen om te overkomen en zoveel beren op mijn pad verslagen dat dit voor mij een heuveltje is. Waarvan ik weet, dit ook gaat over.
Tuurlijk heb ik ook mijn mindere dagen en vooral de eerste week heb ik echt mezelf ellendig gevoelt. In het hoekje van de bank, geobsedeerd het nieuws kijken en door social media scrollen om maar alles te leren over het virus en de situatie. Want als ik alles weet heb ik controle.. Tuurlijk Lisette, maak dat je katten wijs..
Dus na een week ben ik uit mijn hermit holletje gekropen, figuurlijk dan want ik heb mezelf wel in huis “opgesloten”. Ik heb mezelf een schop onder de kont gegeven en ben aan de slag gegaan. Ik ben gestopt met nieuws kijken en heb me volledig gestort op werken!
Ik ben een podcast gestart om zo met ondernemers in contact te blijven. In die podcast interview ik andere ondernemers over hoe zij deze tijd ervaren en doorkomen. Hopelijk kan ik andere ondernemers hiermee inspireren om ook in deze tijd kansen te zien en te pakken.
Met die podcast bleef ik bezig en in contact met de buitenwereld. Maar ik zou Lisette niet zijn als ik niet veel te hard van stapel zou lopen.. 😅 Ik plande dus super veel interviews in! Soms zelfs 2 op een dag! Elke dag kon ik een podcast online zetten voor 2 weken! Daarnaast moest ik ook nog een webshop bouwen en andere sites.. Maar dat kan ik! Klopt.. Maar wel door 110 uur in 2 weken te werken..
Dat moest dus anders! In de podcast spreek ik met veel verschillende ondernemers en hier leer ik veel van! Maar soms is dit wel wat confronterend.. Bijvoorbeeld dat ik het advies gaf om balans te vinden, rust te nemen.. Dit alleen zelf niet te doen…
Ik heb dus een dag vrij genomen na 2 weken keihard werken en even tot rust komen. Nu dus 3x per week een podcast en ook wat ruimte voor mezelf ingepland. Ik ben begonnen met mindfulness, zelf compassie en mijn ademhaling op orde krijgen.
Toen ik begin deze week een videocall had met mijn psycholoog kwamen we eigenlijk tot de conclusie hoe goed ik eigenlijk bezig ben! Ja ik heb in de eerste week niet handig gehandeld, maar dat was logisch en deden veel mensen. Ik ben er uitgekomen! Dat ik me toen volledig op werk heb gestort om niet te voelen.. Ook logisch.. Maar het belangrijkste is, ik ben me hier allemaal bewust van geworden! En ben dit anders gaan doen. Want ik zag dat het niet goed was!
Ik probeer nog steeds een goede balans te vinden nu, maar dat gaat goed komen. Ook ben ik af en toe nog wel verdrietig over de situatie maar dat is logisch en dat is oké.
Deze corona crisis heeft me eigenlijk heel veel geleerd tot nu toe en de rust en mogelijkheid gegeven om aan mezelf te werken. Het is niet makkelijk maar ik kom hier beter uit dan ik er in ging. En ik weet dat dit ook voorbij gaat.
Zo had ik gisteren niet zo’n goeie dag, ik kon me niet concentreren en voelde me down. Zelfs toen ik wat in de tuin was gaan werken. Want ik bleef weer met mijn gedachten hangen in het negatieve. Over hoe alleen ik nu ben, over dat ik mijn tuin mis die ik bij mijn ex had, over dat ik 30 word dit jaar en nog lang niet heb bereikt in het leven wat ik had willen bereiken.. En de gedachten werden alleen maar dieper en negatiever…
Dus ben ik hier gaan schrijven! Bijzonder als je tot hier bent gekomen haha maar voor mij helpt het. Focussen op wat er wel allemaal goed gaat ipv negatieve!
Mijn bedrijf loopt goed
Ik ben een gave podcast begonnen waarmee ik veel leuke nieuwe contacten maak en waar ik veel van leer
Ik heb nieuwe vrienden gemaakt en heb veel contact met mensen, al is het op een andere manier dan hiervoor
Ik probeer anderen een geluksmomentje te geven door kleine dingetjes, zoals cadeautjes en kaarten sturen of tuin versieren voor jarige vriendin midden in de nacht!
Ik woon in een heel leuk dorp in een mooi huisje met tuin en kan hier heerlijk ontspannen
De zon schijnt en ik kan lekker met mijn katjes buiten op de schommelbank zitten in het zonnetje
Ik heb voor het eerst in mijn leven een grasmaaier gekocht en mijn eigen gras gemaaid 🤣
Er gaat dus heel veel juist heel erg goed! Dus als ik weer negatieve gedachtes krijg dan probeer ik nu maar te denken aan alle mooie dingen! Te genieten van de kleine dingetjes die wel goed gaan en die fijn zijn!
Mocht je nog steeds lezen.. Wauw! Hopelijk heb ik je een beetje kunnen inspireren om ook positief te blijven in deze tijd. En wees niet bang om hulp te vragen als het even niet gaat! Juist deze tijd is het heel goed om kwetsbaar te zijn en te tonen dat je ook maar een mens bent!
Oke, ik weet dat ik alleen nog maar positiviteit wilde delen.. En dat is ook zo! Absoluut! Maar ik moet dit even van me af schrijven en ik heb het vermoeden dat ik niet de enige hier mee ben…
Op de middelbare school begon bij mij het pesten al. Ik was net verhuisd van Lelystad naar de noord oost polder en kende niemand. Ik ging naar een nieuwe middelbare school in Lemmer en was vanaf dag 1 al een buitenbeentje.. Ik was in Lelystad populair op school en had het naar mijn zin. Ik dacht op dezelfde manier in Lemmer door te gaan.. Niet dus. Ik werd gepest omdat ik mij anders kleedde dan de anderen, ik werd gepest omdat ik langer was dan de rest, ik werd gepest omdat ik acne had, ik werd gepest omdat ik al borsten kreeg, ik werd gepest omdat ik al een vrouwelijk lichaam kreeg, ik werd gepest omdat de zon scheen, ik werd gepest omdat de lucht blauw was… Het maakte niet uit, ze moesten mij hebben.
Mijn middelbare school periode was een ware hel voor mij. Nu ik die foto’s zie moet ik er gewoon van huilen. Wat zou ik de Lisette van toen graag een knuffel willen geven! Je kon mij meestal vinden ergens in een hoekje van de trap, of verstopt op de trap bij de kerk aan de overkant van de school. Ik had een paar vrienden op school gelukkig. Samen konden we ons verstoppen van de pesters.. Proberen tenminste.
Vaak werd ik alsnog gepest tijdens de lessen of na de lessen. Ben meerdere keren in elkaar geslagen op school. Zelfs een keer tijdens een school gym dag en er dus overal leraren waren…
Mijn zelfbeeld was tot mijn 12e heel anders dan daarna.. En is nooit meer hetzelfde geweest eigenlijk. Nu ik 29 ben begin ik eindelijk in te zien dat ik wel mooi ben en dat ik wel waardevol ben. Dat heeft dus 17 jaar geduurd!!!! Je ouders die zeggen dat je dik bent en je moet afvallen, je zusje die niet met je gezien wilt worden want je word gepest en zij wil daar niets mee te maken hebben, je vriendjes die je eigenlijk maar voor 1 ding gebruiken en je een nog lager zelfbeeld geven…
Op mijn HBO was het niet heel veel anders… Ik heb gelukkig sinds dag 1 een super lieve vriendin en we zijn nog steeds super goede vriendinnen. Maar ik werd ook daar gepest.
Pesten is alleen anders op die leeftijd.. Het is meer het buitensluiten, je nergens bij betrekken, stiekem achter je rug over je praten, niets met je te maken willen hebben… En waarom… Geen idee..
Maar ook die tijd heb ik overleefd. Van mijn middelbare schooltijd heb ik nog contact met 1 iemand.. En van mijn hbo periode ben ik bevriend met 2 fantastische meiden en heb ik met nog een paar wat contact.
Toch blijf ik worstelen met het maken van vrienden en het pesten. Heb ik ergens boven mijn hoofd een bordje ofzo met pest mij? Je zou denken dat je als volwassene daar toch geen last meer van zou hebben..?
Zelfs door tieners word ik nog steeds gepest! Zo werd ik 3 jaar geleden in mijn gezicht gespuugd door een paar jongens toen ik naar mijn werk aan het fietsen was… Zo maken jongeren regelmatig opmerkingen naar mij, vooral toen ik nog zwaarder was.. En zo word ik nu nog steeds elke dag gepest door de hangjongeren hier bij mijn huisje. Ik spreek ze aan en confronteer ze, iets wat ik vroeger echt niet durfde.. En heb al meerdere keren met de politie gesproken over ze.. Maar toch.. Ik word bang van ze, ik sta te trillen van de spanning en zenuwen als ik ze heb aangesproken. Ik durf dan niet meer naar buiten en ben bang dat ze mijn tuin ofzo gaan vernielen…
Hoe kan ik als volwassen persoon nog steeds gebukt gaan onder de terreur van pesten, zelfs van pubers!!
Zodra ik de financiële middelen weer heb om te sporten wil ik iets als zelfverdediging gaan doen.. Ik denk dat dat me een stuk sterker gaat laten voelen..
Herkennen jullie dit? Pesten vroeger of nu nog steeds?
Oke en nu ga ik lekker met een comfy dekentje en een kop chocomel Frozen kijken…
Smile, you are wonderful! 