Hoeveel laat jij jouw leven beïnvloeden door wat anderen denken over jou..?
Hoeveel laat jij jouw leven beïnvloeden door wat anderen zouden kunnen denken over jou..? Want phoe dat is bij mij vooral de kwestie.. En dat is al jaren zo..
Ik zit nu in stress op de bank.. Omdat mijn auto nu op de stoep geparkeerd staat waar altijd eigenlijk auto’s staan van buren.. Want ik kon mijn auto niet parkeren op “mijn” normale parkeerplaats… Paar uur later is die plek weer vrijgekomen.. En nu ben ik stressvol over het feit dat mensen zouden kunnen denken hoe raar het is dat mijn auto daar staat..
Dan verplaats je toch gewoon de auto..? Ja.. Maar dan kunnen mensen misschien denken goh wat raar dat ze haar auto nu verplaatst naar een parkeerplaats, alsof ze die wil claimen..
Of dat ik bang ben over boze buren over mijn heg/tuin die nogal wild is geworden… Want 1x heeft een buurman gevraagd of ik hulp nodig heb ermee… En mijn ouders komen mij hier mee helpen dit weekend.. Maar iedere keer als ik die buurman zie voelt het alsof hij oordeelt over mij en mijn heg…
Dus ik heb in mijn hoofd hele gesprekken met redenen waarom nog niet geregeld is en probeer ik mezelf te verdedigen.. Denkbeeldig.. In mijn hoofd..
Goh, Lisette.. Waarom ben je toch altijd zo moe..? 😅 Nou dit is hoe mijn brein werkt.. Teveel bezig zijn en nadenken over dingen die misschien zouden kunnen zijn…
Lieve 19 jarige Lisette, wat zou ik je graag een knuffel willen geven! Vanochtend zag ik deze herinnering op Facebook.. Al die jaren was mijn grootste verlangen om mooi te zijn, want ik vond mezelf zo lelijk. Ik was dik dus lelijk.. En afvallen lukte maar niet.. Dus ik voelde me vreselijk lelijk en haatte mezelf en mijn lichaam. Hierdoor werd het natuurlijk alleen maar erger en erger… Wat een strijd heb ik gehad de afgelopen 11 jaar.. Alle mogelijke diëten gedaan om maar mooi te worden.. Uiteindelijk een maagverkleining gehad, want dan zou ik afvallen en mooi zijn.
Toen ik 19 was, hele mooie meid dus!
Maar zelfs toen vond ik mezelf niet mooi.. Ook op m’n slankste kon ik niet oprecht zeggen dat ik mezelf mooi vond..
Eigenlijk sinds een half jaar is dat meer en meer gelukt, ik heb dankzij Frouke van spicypepper weer een gezonde relatie met eten gekregen en ben met meerdere therapeuten aan het werk geweest.
Ik ben er klaar mee om mezelf te verstoppen, ik ben er klaar mee om de bevestiging van schoonheid bij een ander te moeten krijgen.
Ik ben mooi.
Het heeft dus 11 jaar geduurd, wel iets langer want het speelde toen al heel lang.. En niet om mooi te worden, maar om mooi te voelen. Dat ik mezelf nu ook mooi vind als ik met slaperig hoofd, haar door de war, net uit bed voor de spiegel sta en oprecht kan zeggen he je ziet er zo ook mooi uit.
Ben ik nu slank? Nee. Heb ik nu een egale huid? Nee. Heb ik nu een fantastisch lijf zoals je in de modebladen ziet? Nee.
Maar ik ben mooi zoals ik ben.
Juist in deze tijd besef ik mij dat weer meer en meer. En ook hoe anderen mij vaak het gevoel gaven dat ik niet goed genoeg was. Dus die macht laat ik een ander niet meer hebben over mezelf.
Oke, ik weet dat ik alleen nog maar positiviteit wilde delen.. En dat is ook zo! Absoluut! Maar ik moet dit even van me af schrijven en ik heb het vermoeden dat ik niet de enige hier mee ben…
Op de middelbare school begon bij mij het pesten al. Ik was net verhuisd van Lelystad naar de noord oost polder en kende niemand. Ik ging naar een nieuwe middelbare school in Lemmer en was vanaf dag 1 al een buitenbeentje.. Ik was in Lelystad populair op school en had het naar mijn zin. Ik dacht op dezelfde manier in Lemmer door te gaan.. Niet dus. Ik werd gepest omdat ik mij anders kleedde dan de anderen, ik werd gepest omdat ik langer was dan de rest, ik werd gepest omdat ik acne had, ik werd gepest omdat ik al borsten kreeg, ik werd gepest omdat ik al een vrouwelijk lichaam kreeg, ik werd gepest omdat de zon scheen, ik werd gepest omdat de lucht blauw was… Het maakte niet uit, ze moesten mij hebben.
Mijn middelbare school periode was een ware hel voor mij. Nu ik die foto’s zie moet ik er gewoon van huilen. Wat zou ik de Lisette van toen graag een knuffel willen geven! Je kon mij meestal vinden ergens in een hoekje van de trap, of verstopt op de trap bij de kerk aan de overkant van de school. Ik had een paar vrienden op school gelukkig. Samen konden we ons verstoppen van de pesters.. Proberen tenminste.
Vaak werd ik alsnog gepest tijdens de lessen of na de lessen. Ben meerdere keren in elkaar geslagen op school. Zelfs een keer tijdens een school gym dag en er dus overal leraren waren…
Mijn zelfbeeld was tot mijn 12e heel anders dan daarna.. En is nooit meer hetzelfde geweest eigenlijk. Nu ik 29 ben begin ik eindelijk in te zien dat ik wel mooi ben en dat ik wel waardevol ben. Dat heeft dus 17 jaar geduurd!!!! Je ouders die zeggen dat je dik bent en je moet afvallen, je zusje die niet met je gezien wilt worden want je word gepest en zij wil daar niets mee te maken hebben, je vriendjes die je eigenlijk maar voor 1 ding gebruiken en je een nog lager zelfbeeld geven…
Op mijn HBO was het niet heel veel anders… Ik heb gelukkig sinds dag 1 een super lieve vriendin en we zijn nog steeds super goede vriendinnen. Maar ik werd ook daar gepest.
Pesten is alleen anders op die leeftijd.. Het is meer het buitensluiten, je nergens bij betrekken, stiekem achter je rug over je praten, niets met je te maken willen hebben… En waarom… Geen idee..
Maar ook die tijd heb ik overleefd. Van mijn middelbare schooltijd heb ik nog contact met 1 iemand.. En van mijn hbo periode ben ik bevriend met 2 fantastische meiden en heb ik met nog een paar wat contact.
Toch blijf ik worstelen met het maken van vrienden en het pesten. Heb ik ergens boven mijn hoofd een bordje ofzo met pest mij? Je zou denken dat je als volwassene daar toch geen last meer van zou hebben..?
Zelfs door tieners word ik nog steeds gepest! Zo werd ik 3 jaar geleden in mijn gezicht gespuugd door een paar jongens toen ik naar mijn werk aan het fietsen was… Zo maken jongeren regelmatig opmerkingen naar mij, vooral toen ik nog zwaarder was.. En zo word ik nu nog steeds elke dag gepest door de hangjongeren hier bij mijn huisje. Ik spreek ze aan en confronteer ze, iets wat ik vroeger echt niet durfde.. En heb al meerdere keren met de politie gesproken over ze.. Maar toch.. Ik word bang van ze, ik sta te trillen van de spanning en zenuwen als ik ze heb aangesproken. Ik durf dan niet meer naar buiten en ben bang dat ze mijn tuin ofzo gaan vernielen…
Hoe kan ik als volwassen persoon nog steeds gebukt gaan onder de terreur van pesten, zelfs van pubers!!
Zodra ik de financiële middelen weer heb om te sporten wil ik iets als zelfverdediging gaan doen.. Ik denk dat dat me een stuk sterker gaat laten voelen..
Herkennen jullie dit? Pesten vroeger of nu nog steeds?
Oke en nu ga ik lekker met een comfy dekentje en een kop chocomel Frozen kijken…
Smile, you are wonderful! 