Over iets minder dan een maand, op 13 augustus, is het 30 jaar geleden dat ik mijn eerste huilbui had op deze aarde.. Ik heb geen moeite met 30 worden qua leeftijd, maar wel met 30 worden met hoe ik nu in het leven sta..
Toen ik 14 was dacht ik steeds was ik maar 16, dan is alles beter…
Toen ik 16 was dacht ik steeds was ik maar 18, dan is alles beter…
Toen ik 18 was dacht ik steeds was ik maar 21, dan is alles beter…
Toen ik 21 was dacht ik steeds was ik maar 25, dan is alles beter…
Toen ik 25 was dacht ik steeds was ik maar 30, dan is alles beter…
Nu is het zo ver.. Ik word 30.. En het is niet bepaald beter en dat is heel confronterend en vervelend om te realiseren. Ja ik ga het vieren en ik heb ook wat leuks in de planning staan met vriendin om het leuk te starten.. Maar toch.. 1,5 jaar geleden had ik het plan om deze verjaardag groot te gaan vieren, toen zag mijn leven er alleen een stukje anders uit…
Jaren lang dacht ik steeds kon ik maar vooruitspoelen.. De nare periodes skippen en dan eindelijk leven in mijn happy ending.. Die zou toch rond mijn 30e wel keer er moeten zijn…?
Dus ja laatste tijd ben ik wat meer down, ik voel me soms zo gefaald in leven.. Ja ik heb een eigen bedrijf die goed loopt op zich, maar ik ben nog steeds het water uit een lekke boot aan het scheppen… Ik leef in een klein oud gammel huur huisje, met studentikoze meubels… Met lieve katjes en een leuke tuin, maar dat had ik 10 jaar geleden ook toen ik in mijn studentenhuis woonde…
Ik dacht dat ik nu wel op het punt zou zijn dat ik getrouwd zou zijn, kind(eren) zou hebben en in leuk koophuisje zou wonen met de katjes.. Huisje, boompje, beestje.. lekker burgerlijk! Er is niets liever wat ik zou willen.. Maar nope..
Van maand tot maand leven en het begin van de maand al zitten met zorgen is vermoeiend.. Keer op keer mijn hart openstellen voor liefde en dat die vertrapt en in stukjes weer eindigt na een periode en ik deze weer moet lijmen.. Om door een volgende te worden gebroken.. Het is vermoeiend om steeds hoop te blijven houden dat het beter gaat worden!
Dus ik word 30.. En ik denk was ik maar 40 want dan is het beter.. Of in ieder geval, kon ik maar even een moment zien van dan.. Dat ik weet waar ik het voor doe..
Ja ik ben sterk en kom ook wel weer over de zoveelste heartbreak heen.. En ik krijg mijn leven wel weer steeds beetje bij beetje beter op de rit, in een jaar tijd ben ik van rockbottom al weer redelijk opgekrabbeld. Maar het is vermoeiend altijd maar te moeten vechten. I need a break.. Moment dat ik ook geluk mag ervaren. Misschien als ik 40 word..?
Cadeaus en donaties zijn uiteraard welkom! En ik ga het gezellig klein vieren, geen geld voor groot feest en niet genoeg mensen xD Sad story.. Maar de mensen die in mijn leven zijn koester ik des te meer omdat ik weet hoe waardevol ze zijn.
Op naar de 30.. Nog een paar weken.. Even mijn schouders er weer onder..
Smile, you are wonderful! 