Hoeveel laat jij jouw leven beïnvloeden door wat anderen denken over jou..?
Hoeveel laat jij jouw leven beïnvloeden door wat anderen zouden kunnen denken over jou..? Want phoe dat is bij mij vooral de kwestie.. En dat is al jaren zo..
Ik zit nu in stress op de bank.. Omdat mijn auto nu op de stoep geparkeerd staat waar altijd eigenlijk auto’s staan van buren.. Want ik kon mijn auto niet parkeren op “mijn” normale parkeerplaats… Paar uur later is die plek weer vrijgekomen.. En nu ben ik stressvol over het feit dat mensen zouden kunnen denken hoe raar het is dat mijn auto daar staat..
Dan verplaats je toch gewoon de auto..? Ja.. Maar dan kunnen mensen misschien denken goh wat raar dat ze haar auto nu verplaatst naar een parkeerplaats, alsof ze die wil claimen..
Of dat ik bang ben over boze buren over mijn heg/tuin die nogal wild is geworden… Want 1x heeft een buurman gevraagd of ik hulp nodig heb ermee… En mijn ouders komen mij hier mee helpen dit weekend.. Maar iedere keer als ik die buurman zie voelt het alsof hij oordeelt over mij en mijn heg…
Dus ik heb in mijn hoofd hele gesprekken met redenen waarom nog niet geregeld is en probeer ik mezelf te verdedigen.. Denkbeeldig.. In mijn hoofd..
Goh, Lisette.. Waarom ben je toch altijd zo moe..? 😅 Nou dit is hoe mijn brein werkt.. Teveel bezig zijn en nadenken over dingen die misschien zouden kunnen zijn…
Over iets minder dan een maand, op 13 augustus, is het 30 jaar geleden dat ik mijn eerste huilbui had op deze aarde.. Ik heb geen moeite met 30 worden qua leeftijd, maar wel met 30 worden met hoe ik nu in het leven sta..
Toen ik 14 was dacht ik steeds was ik maar 16, dan is alles beter… Toen ik 16 was dacht ik steeds was ik maar 18, dan is alles beter… Toen ik 18 was dacht ik steeds was ik maar 21, dan is alles beter… Toen ik 21 was dacht ik steeds was ik maar 25, dan is alles beter… Toen ik 25 was dacht ik steeds was ik maar 30, dan is alles beter…
Nu is het zo ver.. Ik word 30.. En het is niet bepaald beter en dat is heel confronterend en vervelend om te realiseren. Ja ik ga het vieren en ik heb ook wat leuks in de planning staan met vriendin om het leuk te starten.. Maar toch.. 1,5 jaar geleden had ik het plan om deze verjaardag groot te gaan vieren, toen zag mijn leven er alleen een stukje anders uit…
Jaren lang dacht ik steeds kon ik maar vooruitspoelen.. De nare periodes skippen en dan eindelijk leven in mijn happy ending.. Die zou toch rond mijn 30e wel keer er moeten zijn…?
Dus ja laatste tijd ben ik wat meer down, ik voel me soms zo gefaald in leven.. Ja ik heb een eigen bedrijf die goed loopt op zich, maar ik ben nog steeds het water uit een lekke boot aan het scheppen… Ik leef in een klein oud gammel huur huisje, met studentikoze meubels… Met lieve katjes en een leuke tuin, maar dat had ik 10 jaar geleden ook toen ik in mijn studentenhuis woonde…
Ik dacht dat ik nu wel op het punt zou zijn dat ik getrouwd zou zijn, kind(eren) zou hebben en in leuk koophuisje zou wonen met de katjes.. Huisje, boompje, beestje.. lekker burgerlijk! Er is niets liever wat ik zou willen.. Maar nope..
Van maand tot maand leven en het begin van de maand al zitten met zorgen is vermoeiend.. Keer op keer mijn hart openstellen voor liefde en dat die vertrapt en in stukjes weer eindigt na een periode en ik deze weer moet lijmen.. Om door een volgende te worden gebroken.. Het is vermoeiend om steeds hoop te blijven houden dat het beter gaat worden!
Dus ik word 30.. En ik denk was ik maar 40 want dan is het beter.. Of in ieder geval, kon ik maar even een moment zien van dan.. Dat ik weet waar ik het voor doe..
Ja ik ben sterk en kom ook wel weer over de zoveelste heartbreak heen.. En ik krijg mijn leven wel weer steeds beetje bij beetje beter op de rit, in een jaar tijd ben ik van rockbottom al weer redelijk opgekrabbeld. Maar het is vermoeiend altijd maar te moeten vechten. I need a break.. Moment dat ik ook geluk mag ervaren. Misschien als ik 40 word..?
Cadeaus en donaties zijn uiteraard welkom! En ik ga het gezellig klein vieren, geen geld voor groot feest en niet genoeg mensen xD Sad story.. Maar de mensen die in mijn leven zijn koester ik des te meer omdat ik weet hoe waardevol ze zijn.
Op naar de 30.. Nog een paar weken.. Even mijn schouders er weer onder..
Duss wat kan de wereld veranderen in zo’n korte tijd! 4 maanden geleden keken we uit naar de heerlijke lente en zomer, festivals en op vakantie gaan.. Ergens in de verte was wat rumoer vanwege een griepje.. Pff wij nuchtere Nederlanders draaien onze handen niet om voor een griep, dan gaan wij gewoon door met werken…
Een maand later zaten we ineens in een “intelligente” lockdown.. En nu vandaag leven we in een zogenaamde 1,5 meter samenleving… Je mag alleen binnen 1,5 meter komen van mensen met wie je samenwoont… HUH?! Als iemand dit een half jaar geleden tegen je had gezegd had je het niet geloofd.. En nu moeten we er ineens aan houden…
Brave Liset, bange Liset
De eerste paar maanden was brave Liset heel gehoorzaam.. Ik bleef thuis, vermeed al het contact en ging alleen naar lokale supermarktje in het dorp om boodschappen te doen… Dit duurde en duurde.. En het werd zo erg dat ik weer terugviel in oude angststoornissen.. Ik heb namelijk heel lang hele erge pleinvrees gehad, zo erg dat ik niet eens in mijn eentje naar de supermarkt durfde te gaan. Deze angstige gevoelens kwamen weer meer en meer naar boven. Ik werd bang om zelfs maar een blokje om te lopen en het werd steeds erger en erger..
Rebel Liset, single Liset
Tjah rebel Liset is al bijna een jaar vrijgezellig.. En heeft toch ook zo haar behoeftes.. Paar maanden lang geen enkele aanraking, want dat mocht niet.. Ik woon alleen met mijn 3 katjes dus niemand om binnen de 1,5m bubbel te komen.. Vriendin en haar kids heb ik op afstandje gezien in die tussentijd maar mijn hele lijf schreeuwde om een knuffel, aanraking, HUIDHONGER!
En als je dan leuke kerel ontmoet.. Hoe ga je dan 1,5 meter daten….? Allemaal leuk en aardig die online tips maar uhm lijkt me niet echt mogelijk. Moeten de single mensen maar alleen blijven voor een paar maanden, half jaar, jaar, paar jaar…? Tuurlijk, goed idee… NOT!
Dus ik heb paar dates gehad, niet op 1,5 meter.. Zonder succes xD maar dat staat los van deze gekke Corona tijd… Maar rebel Liset had toch wel behoefte aan weer wat contact. Dus knuffelen met vriendin en kids, mijn ouders, op date.. Ik blijf mijn gezonde verstand gebruiken, maar ik ga niet langer op 1,5 meter leven van mijn dierbaren.
Dit is dus verboden…..
Verboden?
Oke.. Het is dus nu verboden om met “vreemden” binnen 1,5 meter te zijn.. Nou ik weet niet of je laatste periode weer buiten bent geweest, maar terrassen zitten vol met dit mooie weer en het is weer gewoon druk.. Rustiger dan normaal misschien, maar zeker niet met 1,5 meter.
Alles is ook zo schijn, zoals mondkapjes in het OV.. Huh? Die waren toch niet veilig genoeg… En waarom dan alleen in OV? 2 seconden later als je uit de trein stapt dan hoeft het ineens niet meer… Is het virus alleen nog maar in een trein en bus?
Nu willen ze zelfs een wet, het is strafbaar om straks binnen 1,5 meter te zijn van elkaar..
Dubbel, tegenstrijdig
Het voelt zo dubbel allemaal, ik ben absoluut voor veiligheid en de brave Liset vindt het maar niets om tegen de regels in te gaan.. Maar ik wil gewoon wel met vriendinnen kunnen afspreken, op date kunnen gaan als ik een keer een kerel heb gevonden die mij aan kan en ook gewoon naar familie kunnen gaan..
Ik snap dat we om de veiligheid moeten denken.. Maar 1,5 meter van elkaar leven is NIET de manier. Dat is niet te doen.. En een vaccin er door proberen te krijgen met allemaal shady achtergronden lijkt me ook niet de manier.. Of een app die alles volgt van mensen… Uhm klinkt mij allemaal iets teveel als een hele enge aflevering van Black Mirror…
Extremen
Maar ik word ook zo moe van alle extreme tegenhangers… Alles is tegenwoordig echt zo zwart wit en extreem. Als je niet tegen bent dan ben je voor… En vice versa.. Uhm nee, dat niet.
Gisteren reed ik naar een park om even te genieten van de natuur.. Onderweg kwam ik een hele stoet auto’s tegen met spandoeken en microfoons.. Over dat hun vrijheid wordt ontnomen enzo…
Ja oke, goed dat mensen zich laten horen. Maar jammer dat het dan weer meteen zo extreem moet. Net als met de black lives matter movement.. Mensen gebruiken dit soort situaties om misbruik te maken van de onrust. Ja het moet besproken worden en moet veranderen. Maar dat gaat niet gebeuren door de extreme rellen die ik voorbij zie komen in Amerika bijvoorbeeld en in Nederland ook helaas.
Niemand luistert naar een krijsend kind…
Laatste tijd word ik zo moe en verdoofd van de wereld om me heen. De hysterie en chaos.. Waarom zijn er geen leiders aan de top die kalm en rustig kunnen blijven en met hun boeren verstand een goeie oplossing kunnen bedenken.. Waarom zijn wij mensen allemaal zo raar en dom.. Kiezen van verkeerde mensen die ons zouden moeten sturen..
Dit was mijn tantrum..
Oke ik heb even kunnen klagen en mijn verhaal kunnen doen.. Voel me zo machteloos in deze situatie en ik heb er een hekel aan om geen controle te hebben over dingen. Ik blijf voorlopig mijn boerenverstand gebruiken, zolang ik en de mensen om me heen gezond zijn ga ik gewoon met hun afspreken en geef ik ze een knuffel. Ik ga gewoon daten (wanneer die kerels inzien hoe geweldig ik ben xD) en ik ga weer gewoon mijn ding beetje bij beetje oppakken. Sigh..
Lieve 19 jarige Lisette, wat zou ik je graag een knuffel willen geven! Vanochtend zag ik deze herinnering op Facebook.. Al die jaren was mijn grootste verlangen om mooi te zijn, want ik vond mezelf zo lelijk. Ik was dik dus lelijk.. En afvallen lukte maar niet.. Dus ik voelde me vreselijk lelijk en haatte mezelf en mijn lichaam. Hierdoor werd het natuurlijk alleen maar erger en erger… Wat een strijd heb ik gehad de afgelopen 11 jaar.. Alle mogelijke diëten gedaan om maar mooi te worden.. Uiteindelijk een maagverkleining gehad, want dan zou ik afvallen en mooi zijn.
Toen ik 19 was, hele mooie meid dus!
Maar zelfs toen vond ik mezelf niet mooi.. Ook op m’n slankste kon ik niet oprecht zeggen dat ik mezelf mooi vond..
Eigenlijk sinds een half jaar is dat meer en meer gelukt, ik heb dankzij Frouke van spicypepper weer een gezonde relatie met eten gekregen en ben met meerdere therapeuten aan het werk geweest.
Ik ben er klaar mee om mezelf te verstoppen, ik ben er klaar mee om de bevestiging van schoonheid bij een ander te moeten krijgen.
Ik ben mooi.
Het heeft dus 11 jaar geduurd, wel iets langer want het speelde toen al heel lang.. En niet om mooi te worden, maar om mooi te voelen. Dat ik mezelf nu ook mooi vind als ik met slaperig hoofd, haar door de war, net uit bed voor de spiegel sta en oprecht kan zeggen he je ziet er zo ook mooi uit.
Ben ik nu slank? Nee. Heb ik nu een egale huid? Nee. Heb ik nu een fantastisch lijf zoals je in de modebladen ziet? Nee.
Maar ik ben mooi zoals ik ben.
Juist in deze tijd besef ik mij dat weer meer en meer. En ook hoe anderen mij vaak het gevoel gaven dat ik niet goed genoeg was. Dus die macht laat ik een ander niet meer hebben over mezelf.
Voor de mensen die me kennen en die mij ook al wat langer volgen weten dat mijn leven een soort achtbaan is. Een achtbaan die in Rollercoaster tycoon de karretjes van de baan laat vliegen en waar mensen een sprongetje bij maken bij de ingang en dan snel weglopen..
Maar gelukkig heb ik in de afgelopen jaren heel veel hulp gezocht en gekregen. Dit was moeilijk en ik snap dat veel mensen die stap niet durven te zetten. Toegeven dat je het (even) niet alleen kan en hulp nodig hebt is moeilijk. Maar struisvogel spelen helpt niemand, al helemaal niet jezelf!
Dus heb ik hulp gezocht voor veel aspecten van mijn leven en die hulp is er nog steeds. Dankzij deze hulp heb ik heel veel geleerd over mezelf en over hoe ik met bepaalde situaties om kan gaan.
Dat is misschien voor mij ook nu een “voordeel” in deze corona crisis. Ik heb al zoveel klappen gehad in mijn leven, zoveel bergen om te overkomen en zoveel beren op mijn pad verslagen dat dit voor mij een heuveltje is. Waarvan ik weet, dit ook gaat over.
Tuurlijk heb ik ook mijn mindere dagen en vooral de eerste week heb ik echt mezelf ellendig gevoelt. In het hoekje van de bank, geobsedeerd het nieuws kijken en door social media scrollen om maar alles te leren over het virus en de situatie. Want als ik alles weet heb ik controle.. Tuurlijk Lisette, maak dat je katten wijs..
Dus na een week ben ik uit mijn hermit holletje gekropen, figuurlijk dan want ik heb mezelf wel in huis “opgesloten”. Ik heb mezelf een schop onder de kont gegeven en ben aan de slag gegaan. Ik ben gestopt met nieuws kijken en heb me volledig gestort op werken!
Ik ben een podcast gestart om zo met ondernemers in contact te blijven. In die podcast interview ik andere ondernemers over hoe zij deze tijd ervaren en doorkomen. Hopelijk kan ik andere ondernemers hiermee inspireren om ook in deze tijd kansen te zien en te pakken.
Met die podcast bleef ik bezig en in contact met de buitenwereld. Maar ik zou Lisette niet zijn als ik niet veel te hard van stapel zou lopen.. 😅 Ik plande dus super veel interviews in! Soms zelfs 2 op een dag! Elke dag kon ik een podcast online zetten voor 2 weken! Daarnaast moest ik ook nog een webshop bouwen en andere sites.. Maar dat kan ik! Klopt.. Maar wel door 110 uur in 2 weken te werken..
Dat moest dus anders! In de podcast spreek ik met veel verschillende ondernemers en hier leer ik veel van! Maar soms is dit wel wat confronterend.. Bijvoorbeeld dat ik het advies gaf om balans te vinden, rust te nemen.. Dit alleen zelf niet te doen…
Ik heb dus een dag vrij genomen na 2 weken keihard werken en even tot rust komen. Nu dus 3x per week een podcast en ook wat ruimte voor mezelf ingepland. Ik ben begonnen met mindfulness, zelf compassie en mijn ademhaling op orde krijgen.
Toen ik begin deze week een videocall had met mijn psycholoog kwamen we eigenlijk tot de conclusie hoe goed ik eigenlijk bezig ben! Ja ik heb in de eerste week niet handig gehandeld, maar dat was logisch en deden veel mensen. Ik ben er uitgekomen! Dat ik me toen volledig op werk heb gestort om niet te voelen.. Ook logisch.. Maar het belangrijkste is, ik ben me hier allemaal bewust van geworden! En ben dit anders gaan doen. Want ik zag dat het niet goed was!
Ik probeer nog steeds een goede balans te vinden nu, maar dat gaat goed komen. Ook ben ik af en toe nog wel verdrietig over de situatie maar dat is logisch en dat is oké.
Deze corona crisis heeft me eigenlijk heel veel geleerd tot nu toe en de rust en mogelijkheid gegeven om aan mezelf te werken. Het is niet makkelijk maar ik kom hier beter uit dan ik er in ging. En ik weet dat dit ook voorbij gaat.
Zo had ik gisteren niet zo’n goeie dag, ik kon me niet concentreren en voelde me down. Zelfs toen ik wat in de tuin was gaan werken. Want ik bleef weer met mijn gedachten hangen in het negatieve. Over hoe alleen ik nu ben, over dat ik mijn tuin mis die ik bij mijn ex had, over dat ik 30 word dit jaar en nog lang niet heb bereikt in het leven wat ik had willen bereiken.. En de gedachten werden alleen maar dieper en negatiever…
Dus ben ik hier gaan schrijven! Bijzonder als je tot hier bent gekomen haha maar voor mij helpt het. Focussen op wat er wel allemaal goed gaat ipv negatieve!
Mijn bedrijf loopt goed
Ik ben een gave podcast begonnen waarmee ik veel leuke nieuwe contacten maak en waar ik veel van leer
Ik heb nieuwe vrienden gemaakt en heb veel contact met mensen, al is het op een andere manier dan hiervoor
Ik probeer anderen een geluksmomentje te geven door kleine dingetjes, zoals cadeautjes en kaarten sturen of tuin versieren voor jarige vriendin midden in de nacht!
Ik woon in een heel leuk dorp in een mooi huisje met tuin en kan hier heerlijk ontspannen
De zon schijnt en ik kan lekker met mijn katjes buiten op de schommelbank zitten in het zonnetje
Ik heb voor het eerst in mijn leven een grasmaaier gekocht en mijn eigen gras gemaaid 🤣
Er gaat dus heel veel juist heel erg goed! Dus als ik weer negatieve gedachtes krijg dan probeer ik nu maar te denken aan alle mooie dingen! Te genieten van de kleine dingetjes die wel goed gaan en die fijn zijn!
Mocht je nog steeds lezen.. Wauw! Hopelijk heb ik je een beetje kunnen inspireren om ook positief te blijven in deze tijd. En wees niet bang om hulp te vragen als het even niet gaat! Juist deze tijd is het heel goed om kwetsbaar te zijn en te tonen dat je ook maar een mens bent!
Omdat het vandaag wereld autisme dag is en we midden in de corona crisis zitten dacht ik laat ik eens een update plaatsen van mijn autisme avontuur xD Ik hoop dat ik mensen kan inspireren en motiveren met mijn video’s. Hoop dat het beeld van autisme ook veranderd hierdoor. Want mensen hebben nog steeds een heel verkeerd beeld van autisme. Dat is ook de reden dat veel mensen er niet open over zijn omdat ze bang zijn om anders behandeld te worden. Vaak op een negatieve manier. Gelukkig zijn er steeds meer mensen die er open over zijn en laten zien dat autisme anders is dan veel mensen altijd denken. Er zit zo’n groot verschil tussen alle autisten! We zijn niet het zelfde!
Heel inspirerende TikTok
Een heel erg mooi voorbeeld vind ik bijvoorbeeld ook tiktok gebruiker Paige Layle: https://www.tiktok.com/@paigelayle. Je zou als je haar zo ziet niet denken dat ze autisme heeft maar dat heeft ze wel.. En ze deelt hele mooie video’s hierover! Zeker de moeite waard om te kijken!
Corona en autisme
Maar laten we vooral vandaag ook even stilstaan bij mensen met autisme die wel meer hulp nodig hebben. Mensen waarvan hun hele dag nu op de kop staat. Want mensen met autisme hebben extra behoefte aan regelmaat!
Jij die nu thuis zit en al moeite heeft met het geen ritme hebben.. Verplaats je even in iemand die dit normaal al moeilijk vind en nu dus zonder zit. Ze kunnen niet meer doen wat ze gewend zijn, hebben waarschijnlijk nu ook meer verschil in begeleiding. Kunnen vaak nu ook niet naar hun ouders/familie toe of met hun afspreken.
Deze groepen worden op dit moment vergeten en dat is heel erg moeilijk om te zien. Want hoe leg je deze situatie aan zo’n iemand uit? Dat lukt niet. Wij snappen de situatie al niet eens..
Daarom is vandaag deze dag extra belangrijk, dat we weer even stilstaan bij de groepen die het nu extra moeilijk hebben en dat we ze niet vergeten!
Huh Autisme..? Heb jij dat dan..? Ik denk in ieder geval dat weinig van jullie weten dat ik PDD-NOS heb, een vorm van Autisme. Dit komt omdat 1. ik hier eigenlijk nooit zo over praat. 2. omdat mensen het niet snel aan mij merken, pas als ik het vertel hebben mensen vaak zoiets van “ooh vandaar..” Ik vind het ook heel eng om dit te delen en mezelf zo kwetsbaar open te stellen.. Maar ik wil graag anderen inspireren en motiveren met mijn verhaal.
Ik heb vroeger in een tehuis gewoond en daar heb ik de diagnose PDD-NOS gekregen. Ik was toen best een moeilijk meisje die erg veel moeite had met dingen. Maar ik heb in dat tehuis, thuis van mijn moeder en ook van mijn begeleiders heel veel geleerd. Zo ben ik uiteindelijk van speciaal onderwijs naar de “gewone” HAVO gegaan.
Daar liep ik alleen wel ook tegen de nodige dingetjes aan. Ik werd vanaf het begin heel erg gepest omdat ik uit de stad kwam, ik had geen vrienden en ik was anders.. Aan het einde van de HAVO kreeg ik vanuit het rugzakje (extra stuff (geld/begeleiding enzo) voor school de vraag of ik op video wat meer kon vertellen over mijzelf en Autisme..
Vond ik heel eng en lastig, ook omdat ik toen veel met persoonlijke stuff zat. Ik was behoorlijk depressief en was heel ongelukkig. Maar ik heb dat interview gedaan en die is bij school goed ontvangen.
In 2010 studeerde ik aan de NHL in Leeuwarden en besloot ik om eens een update te plaatsen met hoe het toen met mij ging. Ik heb toen een nieuw filmpje gemaakt en die samen met de andere op YouTube gezet.
Ik had er niet veel van verwacht.. Wie wil er nou naar mij luisteren terwijl ik praat over hoe Autisme voor mij is.. Maar mensen bekijken de filmpjes, veel mensen bekijken de filmpjes! Op dit moment heeft het eerste filmpje 38.662 weergaven! Wauw!
Maar in 2016 ging ik op zoek naar een nieuwe baan.. En toen dacht ik.. SHIT, dan gaan ze dat filmpje misschien wel tegenkomen! Ondertussen was ik behoorlijk verandert en gegroeid dus ik wilde ze eigenlijk verwijderen.. Maar toen zag ik hoeveel views de filmpjes hadden en hoeveel reacties erop zijn! Ook kreeg ik via via te horen dat de filmpjes voor het onderwijs werden gebruikt. Dus oke.. Filmpjes blijven online..
Maar nu dan..? Want straks denken mensen dat ik dat ben.. Dat WAS ik. Ik ben zo veel sterker geworden! Dus in 2016 heb ik een update geplaatst met hoe het toen met mij ging.
Nu weer zoveel jaar verder zat ik met zelfde dilemma.. Ik heb nu een eigen bedrijf en zichtbaarheid is super belangrijk natuurlijk! Dus als mensen nu naar mij zoeken.. Grote kans dat ze dus ook mijn YouTube kanaal tegenkomen en die filmpjes…
Dus weer… Of verwijderen.. Of een update plaatsen…?
Ook omdat er veel persoonlijk is gebeurd de afgelopen 1,5 jaar vond ik het best lastig. Dit wel of niet noemen.. Uiteindelijk gekozen om het wel kort te noemen. Het is lastig en ik praat er niet zomaar over. Maar het is ook onderdeel van mij en mijn verhaal. Dus ook dat hoort er bij.
Wel ben ik nog steeds heel terughoudend over het delen van dit soort dingen, nu ook het hier delen maakt me onzeker. Gaan mensen nu ineens mij anders behandelen op een slechte manier..?
Oke, ik weet dat ik alleen nog maar positiviteit wilde delen.. En dat is ook zo! Absoluut! Maar ik moet dit even van me af schrijven en ik heb het vermoeden dat ik niet de enige hier mee ben…
Op de middelbare school begon bij mij het pesten al. Ik was net verhuisd van Lelystad naar de noord oost polder en kende niemand. Ik ging naar een nieuwe middelbare school in Lemmer en was vanaf dag 1 al een buitenbeentje.. Ik was in Lelystad populair op school en had het naar mijn zin. Ik dacht op dezelfde manier in Lemmer door te gaan.. Niet dus. Ik werd gepest omdat ik mij anders kleedde dan de anderen, ik werd gepest omdat ik langer was dan de rest, ik werd gepest omdat ik acne had, ik werd gepest omdat ik al borsten kreeg, ik werd gepest omdat ik al een vrouwelijk lichaam kreeg, ik werd gepest omdat de zon scheen, ik werd gepest omdat de lucht blauw was… Het maakte niet uit, ze moesten mij hebben.
Mijn middelbare school periode was een ware hel voor mij. Nu ik die foto’s zie moet ik er gewoon van huilen. Wat zou ik de Lisette van toen graag een knuffel willen geven! Je kon mij meestal vinden ergens in een hoekje van de trap, of verstopt op de trap bij de kerk aan de overkant van de school. Ik had een paar vrienden op school gelukkig. Samen konden we ons verstoppen van de pesters.. Proberen tenminste.
Vaak werd ik alsnog gepest tijdens de lessen of na de lessen. Ben meerdere keren in elkaar geslagen op school. Zelfs een keer tijdens een school gym dag en er dus overal leraren waren…
Mijn zelfbeeld was tot mijn 12e heel anders dan daarna.. En is nooit meer hetzelfde geweest eigenlijk. Nu ik 29 ben begin ik eindelijk in te zien dat ik wel mooi ben en dat ik wel waardevol ben. Dat heeft dus 17 jaar geduurd!!!! Je ouders die zeggen dat je dik bent en je moet afvallen, je zusje die niet met je gezien wilt worden want je word gepest en zij wil daar niets mee te maken hebben, je vriendjes die je eigenlijk maar voor 1 ding gebruiken en je een nog lager zelfbeeld geven…
Op mijn HBO was het niet heel veel anders… Ik heb gelukkig sinds dag 1 een super lieve vriendin en we zijn nog steeds super goede vriendinnen. Maar ik werd ook daar gepest.
Pesten is alleen anders op die leeftijd.. Het is meer het buitensluiten, je nergens bij betrekken, stiekem achter je rug over je praten, niets met je te maken willen hebben… En waarom… Geen idee..
Maar ook die tijd heb ik overleefd. Van mijn middelbare schooltijd heb ik nog contact met 1 iemand.. En van mijn hbo periode ben ik bevriend met 2 fantastische meiden en heb ik met nog een paar wat contact.
Toch blijf ik worstelen met het maken van vrienden en het pesten. Heb ik ergens boven mijn hoofd een bordje ofzo met pest mij? Je zou denken dat je als volwassene daar toch geen last meer van zou hebben..?
Zelfs door tieners word ik nog steeds gepest! Zo werd ik 3 jaar geleden in mijn gezicht gespuugd door een paar jongens toen ik naar mijn werk aan het fietsen was… Zo maken jongeren regelmatig opmerkingen naar mij, vooral toen ik nog zwaarder was.. En zo word ik nu nog steeds elke dag gepest door de hangjongeren hier bij mijn huisje. Ik spreek ze aan en confronteer ze, iets wat ik vroeger echt niet durfde.. En heb al meerdere keren met de politie gesproken over ze.. Maar toch.. Ik word bang van ze, ik sta te trillen van de spanning en zenuwen als ik ze heb aangesproken. Ik durf dan niet meer naar buiten en ben bang dat ze mijn tuin ofzo gaan vernielen…
Hoe kan ik als volwassen persoon nog steeds gebukt gaan onder de terreur van pesten, zelfs van pubers!!
Zodra ik de financiële middelen weer heb om te sporten wil ik iets als zelfverdediging gaan doen.. Ik denk dat dat me een stuk sterker gaat laten voelen..
Herkennen jullie dit? Pesten vroeger of nu nog steeds?
Oke en nu ga ik lekker met een comfy dekentje en een kop chocomel Frozen kijken…
2014, het mooiste katje van de wereld is geboren! Tenminste mijn mama zegt dat ik de mooiste ben dus dan zal dat wel waar zijn. Ik was een lief klein pluizenballetje en wou niets liever dan spelen en knuffelen! Dat ik veel te jong was om bij mijn echte moeder weg te gaan dat wist mama niet.. Gelukkig kwam ze daar snel achter en had ik Luna om mij de fijne kneepjes van het kat zijn te leren. Ik was namelijk nog echt piep jong, pas 5 weekjes!
Ik bleek een mannetje te zijn..
Ook had ik een hele leuke verassing voor mama.. Ze dacht namelijk dat ik een meisje was, ze had mij Cara genoemd.. Ook de dierenarts had ik goed voor de gek gehouden! Want omdat ik zo jong was moest ik meerdere keren op controle komen. Dus toen ze mij voor sterilisatie weg had gebracht was ze heel erg verbaasd toen ze een telefoontje van de dierenarts kreeg..
Uhm… Ik weet niet goed hoe ik dit moet zeggen.. Maar Cara is een mannetje.. We zochten naar een baarmoeder maar konden die niet vinden.. Toen dachten we dat er een foutje was gemaakt en dat ze al geopereerd was maar gingen toch maar verder op onderzoek.. Toen kwamen we erachter dat het een mannetje is.. Zijn balletjes zaten alleen aan de binnenkant van zijn buik.. Hij heeft dus nu een heel groot litteken en moet een periode herstellen en rustig blijven..
Haha die had ik mooi voor de gek gehouden!! Wat een sukkels! Een half jaar lang liep ik met een roze strik om..
Nu dus ineens een andere naam.. Scar! Met een stropdas! Ik ben een stoere kerel.
Alles ging helemaal prima en ik vermaakte mij prima met Luna. Samen gingen wij op pad in de wijk in Leeuwarden en konden we heerlijk buiten spelen.
Tot we ineens naar Ermelo gingen verhuizen… Naar een appartement! Dus niet meer naar buiten… Dat was echt vreselijk saai! Gelukkig leerde mama een kerel kennen met een tuin. Daar mochten Luna en ik lekker buiten spelen! Dat was heel erg fijn!
Ik was verdwaald… En was een half jaar kwijt…
Tot ik op een nacht verdwaalde.. Ik wist niet waar ik was en zo belande ik op een boerderij.. Ik kon mijn mama niet meer vinden en vond het maar niets. Het was koud, het was al herfst namelijk. Ik kan helemaal geen muizen vangen dus ik had heel erg honger! Er waren nog meer katten en af en toe werd er wat brokjes neergezet voor ons. Maar ik had heel erg honger! Er waren ook hele nare honden in de buurt, 1 heeft mij een keer heel hard gebeten. Ik had een hele grote wond op mijn buik, die deed me erg veel pijn..
Maanden gingen voorbij.. Waarom komt mama mij niet ophalen? Ik had het zo koud! Het was een vreselijke winter, het was zo koud en er lag zoveel sneeuw. Ik kon me nergens warm bij een houtkachel neerleggen om lekker warm te kunnen slapen.. Mijn vacht viel uit en ik werd grijs…
Langzaam werd het weer mooie weer, het was bijna lente! En ineens hoor ik daar mama heel vaak Scar roepen! Ik ren naar haar toe en knuffel haar. Ooh wat is het fijn om haar te zien! Wat bleek.. Ze heeft mij een half jaar lang elke dag zitten zoeken! Maar ik was 5km ver van huis geraakt! Ze had nooit gedacht dat ik zo ver weg zou gaan.. Ze was bang dat ik gestolen was.. Of misschien zelfs ergens dood zou liggen.. Ze bracht me meteen naar een dierenarts om mijn chip te laten controleren en om mijn wonden te laten bekijken. Ik moest zelfs weer zo’n stom rompertje aan omdat ik zo’n grote wond op mijn buik had! Maar het maakte me niet uit, ik was weer bij mama!
Er was alleen wel wat verandert in dat half jaar… Mama was bij die kerel met een tuin gaan wonen en ze hadden er een katje bij genomen! Neelix de terrorist.. Hij ziet er heel schattig uit en knuffelt heel graag met mama.. Maar wat is hij vreselijk druk en lomp! Luna vindt het ook maar raar dat ik weer terug ben.. Ik ben ook wel iets banger geworden en ben meer op mijn hoede.. Ik vind op uren op schoot liggen nu niet zo fijn meer als eerst.. Maar lig nog steeds wel graag bij mama. Ik volg haar overal waar ze heen gaat want straks raak ik haar weer kwijt!
Alleen naar buiten met een gps tracker voor katten
Ik mocht een hele tijd niet naar buiten.. Uiteindelijk mocht ik samen met Luna en Neelix weer naar buiten. Maar ik moest wel een halsband met tracker om.. Ze had namelijk voor ons alle 3 een gps tracker gekocht van Tractive. Hiermee kan ze ons live volgen op haar telefoon, geluidje af laten spelen op de halsband en kan ze een lichtje aandoen. Zo kan ze mij dus nooit meer kwijt raken! Wel irritant die piep die ze aanzet als ze me probeert te vinden… Maar dat is dan maar zo. Ik merk er gelukkig niet veel van. Hij is wat groot aan mijn halsband maar ik heb er geen last van.
Nu is ze alleen weg bij die kerel en wonen we met z’n 3en samen met mama in een klein huisje in Burgum. Ik ben weer terug in Friesland! Ja ja stiekem ben ik een diepfries hoor! We mogen van mama alleen niet naar buiten.. Er is hier naast de deur een hele grote parkeerplaats en mama vertrouwd mij en Neelix daar niet.. Gelukkig is het hier wel heel fijn, ik kan hier heerlijk chillen in mijn hangmatje tegen de verwarming en mama is de hele dag bij ons!
Hier nog een mooie collectie van mijn perfecte katten leventje! Ik ben misschien niet de slimste.. Maar wel de mooiste! Althans volgens mama dan..
Fijne dierendag allemaal! Ik krijg straks weer lekker vers vlees van mama! En daarna katten tv kijken want dat heeft mama ontdekt en vind ik heel leuk! Vogels jagen op tv!
Ik wil mezelf en anderen inspireren om meer positief te kijken naar de wereld. Ik wil meer liefdevol naar mezelf zijn en niet meer negatief over mezelf praten. Moeilijker dan je denkt… Gaat alles behalve vanzelf… Maar ik ga er voor! Dus vanaf nu positiviteit! Blijf lezen voor silly video xD
Want wat is er meer positief en magical dan a fluffy unicorn!!
Dus oke.. niet meer negatief over mezelf.. Lastig!
10 dingen die ik mooi / bijzonder / leuk vind aan mezelf..
Ik heb mooie groene ogen, dat is een uniek iets want niet veel mensen hebben dit en ze zijn erg mooi.
Mijn lippen zijn erg mooi en vol, ik ben daarom ook gek op lipstick om dat te benadrukken. Daarnaast natuurlijk een prachtige lach!
Bijna alle haarkleuren kan ik wel hebben, van heel licht blond tot heel donker staat mij goed. Gelukkig maar, want ik wil nogal vaak veranderen..
Ik heb een hele mooie kledingstijl, 1 die je niet zoveel ziet en ik durf dit te dragen omdat ik me elke dag mooi wil voelen in een mooie outfit.
Ik heb een mooie smalle taille en lange benen, hierdoor heb ik een mooie vorm in mijn lichaam. Nu nog die zwemband… Niet negatief zijn Lisette!!
Oke.. we zijn over de helft.. Nummer 6… Ik ben lief en zorgzaam. Ik vind het heel leuk om voor anderen te zorgen en ze te verwennen. Cadeautjes of iets lekkers vind ik dan ook altijd leuk om te geven, ik kom zovaak dingen tegen namelijk waarbij ik denk: oew dat vind die en die vast erg leuk! Ik vergeet mezelf wel eens in dit proces, maar dat gaan we niet meer doen!
Ik ben heel creatief! Ik vind het heerlijk om te knutselen en dingen te maken. Alleen zit ik de laatste tijd in een blokkade ofzo en vergeet ik hoe leuk ik het vind om dit te doen… Dus ga ik de komende tijd daar weer mee bezig!
Ik kan goed bakken, ja bakken.. Niet koken… Ik kan okeish koken.. Maar bakken vind ik erg leuk om te doen en kan ik ook goed. Leuke taarten of koekjes bijvoorbeeld!
Ik ben een goede tante! Ja moeder zijn weet ik niet, behalve van mijn katjes… Maar ik ben volgens mij wel een goede tante. In ieder geval voor mijn lieve tante zeggers Yara en Nora. Of het komt omdat ik ze zo verwen met leuke princessen spulletjes enzo…
Ik ben sterk! Ik heb al die negatieve dingen enzo overleefd en het heeft me sterker gemaakt! En ik werk hard aan mezelf om me nog sterker te maken en positiever! En omdat ik zo sterk ben wil ik anderen ook helpen om sterk te worden!
Zo dat waren 10 dingen die ik mooi / bijzonder / leuk etc aan mezelf vind! Niet meer negatief denken over mezelf.. Let’s do thuis!
Wat zijn 10 dingen die jij mooi / bijzonder / leuk etc aan jezelf vind? Hoef je niet openbaar te delen hier natuurlijk (tenzij je wilt, dan awesome!) maar is misschien wel goed om te doen! Geef jezelf ook die boost! Je bent leuker dan je denkt!
Smile, you are wonderful! 